《谢文节号钟琴歌》拼音版

清代张廷寿

xièwénjiéhàozhōngqín--zhāngtíng寿shòu

shānzhītónggāofēngājiāolóngshānlíngxuēzuòdōngshānqíncóngjīngchéngwànwàn

míngshíyǒuliùyányánchūgōngfèipánggèngyǒudiéshānyúnshìdāngniángōngshǒu

jiēqíněrbànzhūlóngzhōngbàosuìdìngsānfēngōng

érzhǎnghǎishàngchénzōngqínzhīqióngjiēqíněrwèiwángméndàikuíyǒucháozhěnyòushuíjiù

érzhuīsuígōngxiǔqínzhī寿shòuyòujiǔdànyángyángshēnchábǎnxīnbēishāng

zàidànmàimàitángyuǎnxiāngsāndàndànāitiānxīnhuí

zhàojiāgōng殿diànshǔshānzhànjiànchéngfēihuībiéguǎnpáihuáicǎiwēijuétángshíshānwēi

yuànxúngānjìngzhīhuángbàoyuèérshàngquántái

张廷寿简介

唐代·张廷寿的简介

原名紫文,字少槎,号曼生,又号曼仙,元灏子,同治丙寅岁贡。著有独学庵诗草。少槎姑丈为月槎先生令子。悔余老人宅相才高学博,弱冠知名,有诗书画三绝之称,惟恃才傲物不谐于俗。惜中年以前诗作,散佚殆尽,友人陈季鸣竭力搜罗,得若干首为一集,并从燕侨斋偶存稿中得序一篇,冠之于首以待梓云。

...〔 ► 张廷寿的诗(63篇)